Tytuł mojej serii to skrót używany przy nazwie ostrej białaczki limfoblastycznej. Z encyklopedii „ostra białaczka limfoblastyczna ( ALL - acute lymphoblastic leukemia) to choroba nowotworowa wywodząca się z prekursorów linii limfocytów B lub T”. Moja seria właśnie o tym opowiada, z tym że w bardzo subiektywny i osobisty sposób.

W 2013 roku moja 3 letnia wówczas córka zachorowała na tą właśnie okropną chorobę. Przez kolejne miesiące a nawet lata, choroba, szpital, leczenie, uciążliwości i niepokoje stały się codziennością naszej rodziny. Ta seria jest czymś w rodzaju katharsis, próbą zamknięcia emocji i przeżyć na obrazach.

Wykonałam te fotografie w technice mokrego kolodionu, a dokładnie w jej wprost-pozytywowej odmianie, czyli ambrotypii. Wybór techniki był nieprzypadkowy. Po pierwsze widzę silny związek z medycyną, wszak kolodion był dawniej używany w medycynie do opatrywania ran a eter do usypiania. Ale nadto czystość którą trzeba zachować, niemalże sterylna oraz ostrożność przywodzą mi w pamięć to jak opiekowaliśmy się córeczką. Pokusiłam się o to, że płyty czyściłam tym samym środkiem, który używałam przy pobieraniu krwi lub czyszczeniu wejścia centralnego. Kolejny powód to duża ilość czerni, która w naszej kulturze wiąże się ze śmiercią i żałobą. Również tego przez ostatnie lata nie zabrakło w naszym życiu, kilkakrotnie żegnaliśmy niestety dzieci, które walkę przegrały. Ale najważniejszy powód wyboru tej techniki pozostawiłam na koniec. To technika bardzo podatna na błędy, a dodatkowo błędy te stają się wizualnie interesujące (tu warto nadmienić, że nie zależało mi na braku niedoskonałości). Bo dla mnie choroba, a już szczególnie tak bardzo ciężka i w dodatku w dzieciństwie to rodzaj błędu - niedoskonałości, który zdarzył się w naszym życiu.

Użyłam do zbudowania tych obrazów wizerunku mojej córeczki, jej zabawek, rzeczy które używaliśmy w szpitalu i domu (maseczki, bandaże) i owadów oraz roślin (to one symbolizują w moich pracach życie i śmierć).

Każde zdjęcie jest o jakimś elemencie tego życia i choroby, lub o jakimś zdarzeniu, momencie.

Pozwolę sobie po kilka zdań napisać o każdym z nich:

1. Motylki. To pieszczotliwa nazwa wenflonów na oddziałach dziecięcych. Panie pielęgniarki takiej nazwy używają, żeby dla dzieci igły nie były aż tak straszne. Kiedy udało się w końcu zdiagnozować moją córeczkę, motylki już ją obsiadły wszędzie, nie było ani jednej żyły, w którą mogłyby się wbić (miała wenflony nawet na stopach). Nie udało mi się umieścić tylu motylków ile miała moja córeczka...

2. Bladość. Krew to nasz barwnik. Dzieci podczas chemioterapii są blade, niemalże białe. Kiedyś patrząc na dzieciaki pomyślałam o tym jakby wyglądał świat bez barwników i stąd ten biały liść.

3. Tabletki jak cukierki.

4. Słonik. Co ma dwie trąby. Tak jak na Wyspach Bergamutach. Słonik czyli wejście centralne. Tędy były podawane wlewy - zarówno leki, chemia jak i przetaczana była krew i osocze. Słonik był często głodny i trzeba go było napoić i nakarmić (pił „rosołek” i „barszczyk”). To był wielki przyjaciel Rozalki, dzięki niemu nie trzeba było zakładać nowych motylków i kłuć. Kiedy postanowili go wyjąć, Rozalka płakała za nim całą noc przed operacją i zaraz po przebudzeniu z narkozy.

5. Zabawki. Ulubioną zabawą mojej córeczki było pobieranie krwi zabawkom i robienie im punkcji. A nagrodą za bycie grzecznym był zestaw pielęgniarki: czyli rękawiczki, gaziki, probówki. Ja połączyłam to z ogromnym uczuciem uwięzienia i ograniczenia, które moim zdaniem jest nieodzowne w tej chorobie.

6. Punkcja. Najgorsze badanie dla Rozalki. Wielka igła. Wbijana w kręgosłup. Myślę, że miała ich ponad 20. Nie liczyłam.

7. Łysa Lalka. Wróciliśmy do domu po długim pobycie w szpitalu. Weszłam do pokoju córki a ona właśnie skończyła pozbawiać lalkę włosów, upodabniając ją do siebie i swoich koleżanek z oddziału. Dzieci chcą się bawić lalkami podobnymi do siebie, ślicznymi ale łysymi.

8. Biedronki. A to nazwa pieszczotliwa na kropelki krwi, niemalże codziennie Panie Pielęgniarki łapały biedroneczki do rureczki.

9. Maseczki. To rodzaj więzienia, zniewolenia. Czasem nosiła je córeczka, czasem my. Zakłada się je wtedy gdy dziecku spada odporność z powodu niskiego poziomu leukocytów we krwi. Wszystko jest wówczas dla chorego groźne. Spanie w maseczce, życie w maseczce. Ja w małą maseczkę ubrałam jednorożca, symbol dziecięcych marzeń i magii.

10. Pogrzeb. Miesiąc po diagnozie zmarło pierwsze dziecko, z którym byliśmy związani. Wtedy dowiedziałam się, że na pogrzeb dziecka przynosi się białe kwiaty symbolizujące niewinność. Na tym pierwszym pogrzebie znad ukwieconego i ubielonego grobu dwa białe motylki wzleciały do nieba. Był to dla mnie wówczas znak, bardzo istotny i symboliczny moment. Potem wielokrotnie żegnaliśmy kolejne odchodzące dzieci. Na mojej fotografii kwiaty są suche, a biel jest bardzo brudna, niemalże czarna...

Seria zdobyła bardzo dużo nagród na konkursach ogólnopolskich i międzynarodowych.